Obraz Andaluzji jest pełen kolorów, romansu, pasji. Samotna postać Matadora w arenie walki byków, peleryna i miecz w dłoni pod płonącym popołudniowym słońcem, ale równie sztuka cygańska flamenco. Tak naprawdę jest to synteza kultur: cygańskiej, żydowskiej, andaluzyjskiej oraz arabskiej. Flamenco to sztuka ludowa, ma około 200 lat.
Piosenki, taniec i gra na gitarze łączą się w namiętne rytmy, które są często improwizowane i spontaniczne. Flamenco nie ma odniesienia do historii, do polityki, do miłości. Często jednak tragiczne słowa i ton flamenco odzwierciedlają cierpienia cygańskich ludzi, od których przecież pochodzi.
Flamenco występuje w trzech formach: Cante - piosenka, Baile - taniec i Guitarra - gra na gitarze. Źródło Flamenco jednak leży w tradycji śpiewu. Rola Śpiewających jest bardzo ważna (z grą gitary jako akompaniamentu do pieśni). Dzisiaj gitara solo we flamenco stało się osobną techniką i często miesza się z jazzem, bluesem i popem.
Istnieją dwa główne style flamenco: jondo - jest poważny i ma głęboki sens, to płacz osób represjonowanych, oraz chico - szczęśliwy, styl lekki i często dowcipny. Idealnym flamenco nazywa się "Duende" (demon lub elf), który jest stanem emocjonalnego zaangażowania, komunikacji grupowej na głębokim poziomie i porozumieniem między muzykami, tancerzami i słuchaczami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz