Tango, taniec z Argentyny

Niegdyś był to taniec wyłącznie najbiedniejszych na przedmieściach Buenos Aires. Był zakazany w "wyższych sferach", uznawano go za niemoralny. Tango wywodzi się z niższych klas społecznych Buenos Aires i zawiera w sobie elementy kultury afrykańskiej i europejskiej. Obecnie tango jest jednym z najpopularniejszych tańców latynoamerykańskich, należącym do klasyki światowej.
Dokładne pochodzenie tango - zarówno tańca i samego słowa - nie jest do końca znane. Ogólnie przyjęta teoria głosi, że w połowie 1800 roku, afrykańscy niewolnicy sprowadzeni do Argentyny zaczęli wpływać na lokalną kulturę. Słowo "tango" może być wprost pochodzenia afrykańskiego, wtedy oznacza "miejsce zamknięte" lub "zastrzeżona ziemia." Drugie przypuszczenie to pochodzenie z portugalskiego (i od łacińskiego czasownika tanguere, dotknąć) i została podchwycona przez Afrykanów na statkach niewolniczych. Bez względu na jego pochodzenie, słowo "tango" zyskało obecne znaczenie dzięki afrykańskim niewolnikom.

Argentyna przeżywała ogromną falę imigracji w drugiej połowie XIX wieku i na początku wieku XX. W roku 1869 Buenos Aires liczyło 180.000 mieszkańców, a w 1914 roku liczba ludności wynosiła 1,5 miliona osób. W latach 1860 i 1925, 70% imigrantów byli mężczyźni, którzy przyjechali do Argentyny, aby spróbować szczęścia. Często mężczyźni tańczyć razem, właśnie z uwagi na fakt, że większością imigrantów byli mężczyzn.

Mieszanka korzeni afrykańskich, hiszpańskich, włoskich, Argentyńczyków brytyjskich, polskich, rosyjskich i tubylców spowodowała wymieszanie kultur, zapożyczanie tańca i muzyki od siebie nawzajem. Tango to połączenie form: tradycyjne polki, walce i mazurki były mieszane z popularnym Habanera z Kuby, milonga (rodzaj tańca ludowego), włoskich melodii i candombe z Afryki.

Imigranci w znacznym stopniu przyczynili się do rozwoju tanga, zwłaszcza Włosi, grupa bardzo liczna, to właśnie oni byli pierwszymi muzykami. Nadali tangu jego melancholijny i nostalgiczny powiew.

Tango pierwotnie grał tylko jeden muzyk na gitarze lub akordeonie. Później, powstały tria z gitarą, skrzypce i flet lub klarnet. Instrumenty te zostały wybrane, ponieważ były łatwe do transportu, muzycy często grali w kilku różnych miejscach w jeden wieczór. Trwało to aż do momentu wprowadzenia fortepianu na początku XX wieku. Niemal natychmiast dołączył bandoneon, zastępując akordeon, flet i klarnet. (Bass ostatecznie zastąpił gitarę i "nowoczesna" grupa tango składa się z bandoneonu, skrzypiec, fortepianu i kontrabasu).

Bandoneon dał ostateczny dźwięk tanga, raz na zawsze tango osiągnęło swoje przeznaczenie. Z czasem, tango przyjęło nową modalność, stało się bardziej wybuchowe, poważne i rytmiczne. Nie ma wątpliwości, że bandoneon dał tangu radykalne przemiany nastroju. Tango stało się wyrazem głębokich uczuć.

Rudolf Valentino, Beatrice Dominguez, pierwsza scena tanga w filmie w USA, Czterech jeźdźców Apokalipsy, 1921

Tango zyskało popularność na całym świecie w latach 20. i 30. XX wieku. Taniec pojawił się w filmach, a śpiewacy tanga przemierzali świat. Około 1930 roku zaczął się Złoty Wiek Argentyny. Kraj stał się jednym z dziesięciu najbogatszych państw świata, a muzyki, poezja i kultura rozkwitały. Tango stało się podstawowym wyrazem argentyńskiej kultury, a Złoty Wiek trwał przez lata 40. i 50.

Na początku lat 1950, kiedy nastąpiło załamanie ekonomiczne, w 1955 roku Argentyna była w kryzysie. Tango straciło swoją popularność, zastąpiono je bossa novą, a prawo zabraniało młodzieży przebywania do późna w klubach i barach.

Renesans tanga zaczął się od 1983 i panuje obecnie. Argentyńczycy odnaleźli w nim element swojej tożsamości i powód do dumy narodowej. W latach 2000 rząd argentyński zaczął sponsorować marketing tanga dla celów rozwoju turystyki.

Najbardziej znanymi argentyńskimi kompozytorami tanga są: Astor Piazzolla, Carlos Gardel, Osvaldo Pugliese, Carlos Di Sarli, Francisco Canaro, Juan D´Arienzo i Anibal Troilo.

Tango – taniec i muzyka – to część światowego niematerialnego dziedzictwa kulturalnego ludzkości.